Als vegan door het leven gaan, is voor jou de normaalste zaak van de wereld. Plantaardig koken en eten is alledaags. Het voelt goed dat je je eigen morele kompas volgt. Je leeft en laat leven.

Er is helaas die keerzijde aan de empathische medaille, eentje die je maar moeilijk kan vatten. Je botst namelijk op weerstanden, spot en onverschilligheid. Tegen de stroom ingaan en eeuwenoude, collectieve gewoonten, waarden en normen trotseren, it is all part of the deal. Je weet dat wel.  Maar toch doen de saboteurs in jou moeilijk. De pleaser en de zelfsusser verdragen geen onenigheid. En om kritiek te vermijden en niet afgewezen te worden, probeer je niet op te vallen. Je doet alsof je de opmerkingen niet hoort en soms ga jezelf verantwoorden en zelfs verontschuldigen. Op de BBQ kan je je ontreddering niet weggestoken krijgen. Je begrijpt ook helemaal niet dat anderen niet ruiken en zien wat jij ruikt en ziet: pure horror. En dan is er dat schuldgevoel weer.  Zwijgen en jezelf steeds maar aanpassen, voelt alsof je medeplichtig bent aan het leed van de dieren. Je authenticiteit krijgt een knauw. En met de zelfverloochening krijg je het gevoel dat je moet kiezen tussen machteloosheid of eenzaamheid. Ofwel pas je je aan ofwel val je uit de boot. En dat terwijl je er gewoon bij wil horen. Je voelt je onbegrepen. Je bent anders dan de rest. Vervreemding van de mensen van wie je houdt, doet pijn.