Toen ik klein was, was vegetarisme (later veganisme) mijn belangrijkste beschermingsmechanisme: ik had geen controle over mijn eigen pijn en die van mijn vrienden op vier voeten. Waar ik wél controle over had, was mijn bord. 3 keer per dag een klein beetje greep op de realiteit. Want elk bordje was één bordje leed minder. Ik leerde mijn draagkracht kennen en daarmee stak ik de rivier over, de oever van ontreddering ligt nu aan de andere kant. Nu ben ik thuis op de oever van daadkracht.
Looking in the eyes of those who are about to die, I cry. In every inch of my body I feel the(ir) horror. If only I was able to feel rage, this madness could end. However, shame and guilt were imposed upon me. So, instead of rage, I cry for those who are facing the end. Their cruel death is at the hands of those who forced them into this world. I cry softly. That’s all I am able to do.
Ik dacht dat vegetariër/vegan zijn moeilijk was in de jaren tachtig. Als ik sommige nieuwe vegans bezig zie, heeft de vegan die vandaag ter goeder trouw en om welke reden dan ook geen vlees eet, het al bij al veel moeilijker dan de vreemde snuiter die ik in mijn jonge jaren was (of nog steeds ben).
Met scha en schande heb ik leren omgaan met de rollercoaster van mijn emoties. Begrijp me niet verkeerd, boosheid, verbijstering en zelfs woede, ik voel het allemaal nog.
Ik moet het verschrikkelijk zware verantwoordelijkheidsgevoel dat ik meedraag relativeren en ook mild durven zijn voor mezelf. Alle wreedheid (vooral jegens dieren) in de wereld kan je niet oplossen. Vooral wanneer je eigen bedding ontbreekt.
Iedereen zonder honger naar bed? Het kan! Als we carnisme en speciëcisme eindelijk zien voor wat ze zijn, namelijk systemen die mensen doen geloven dat onderdrukking en discriminatie natuurlijk, normaal en noodzakelijk zijn.
Mijn eigen pad van passief veganisme naar actief veganisme, van mezelf klein houden en mijn verhaal wegsteken tot het bevrijden van de joyful rebel in mij
Iedereen zonder honger naar bed? Het kan! Als we carnisme en speciëcisme eindelijk zien voor wat ze zijn, namelijk systemen die mensen doen geloven dat onderdrukking en discriminatie natuurlijk, normaal en noodzakelijk zijn.
Je hoeft geen grootse dingen te doen om de wereld te veranderen. Je hoeft alleen maar je eigen eetgewoonten aan te passen. Alsmaar méér mensen komen effectief in actie. Elke dag. Gewoon door wat zij op hun bord leggen!